Η συνεστίαση

Η συνεστίαση

Με το δάχτυλο δείχναμε τον απόντα
που ντράπηκε να εμφανιστεί στη γιορτή μας
τη νύχτα που τ' ανθρωποβροχι
κατέκλυζε τη μνήμη
την κομματιασμένη σε χιλιάδες βότσαλα.

Εγώ κι εσύ, ακριβέ μου φίλε
ανασυνθέταμε την υστεροφημία μας
που έπασχε απο άμπωτη και πλημμυρίδα
στον κόλπο των ποτηριών.

Τα ανασηκωμένα μανίκια
συμβόλιζαν τη δύναμη που ονειρευτηήκαμε

το ανεπαίσθητο χαμόγελο
βάρυνε από τα πολλά δήθεν

και τα λόγια μας,
απορροφουσε,
ο τρόπος της μιλιάς μας

Το μάταιο όμως,
σε σύγκριση με την όλη παρουσία,
χανεται,
μεταμορφώνεται σε όλον.

Τι συμβουλή να μου δώσεις,
και πώς να σου χαρίσω
ολάκερο δέντρο με τις ρίζες του;
Ο καθένας μας κι ένα εποχιακό φυτό.
Μόνο τ' ανθρωποβρόχι
κατακλύζει τη μνήμη μας,
κι εύχομαι αν δεν μας πνίξει
σ' ένα ερημονήσι να σε βρω.